Τα πουλιά πεθαίνουν όπως κι εμείς

Τι φταίει αδερφέ μου
και μίκρυνε η καρδιά μας τόσο
που δε χωράει
παρά ενα "πιστεύω"
και μιαν "άρνηση"
Τι φταίει
και δε μπορούμε να μετρήσουμε τη γής
με τις δρασκελιές μας
όπως τότε,
που σύνορα και συντεταγμένες
χωρούσανε στις απαλάμες μας
σαν δίναμε τα χέρια μετά τον πόλεμο
έξω απο το καλαμένιο κάστρο
στήν αυλή του Στάθη.
Όπως τότε που γελούσαμε
με την παρθενική σοφία της άγνοιας
σαν κυνηγούσαμε ενα μεγάλο πουλί
πετροβολώντας τη σκιά του στο χώμα.
Τώρα ξέρουμε
πως τα πουλιά πεθαίνουν οπως κι' εμείς.
Απο πείνα
ή απο θάρρος.
Τι φταίει που τώρα
ώριμα αγρίμια κυταζόμαστε
κι' ασύ κυττάζεις την καρδιά μου
κι' εγώ κυττώ τα χέρια σου....
Φοβάμαι πως ετούτο που σπιθίζει
στο φώς του φεγγαριού
δεν είναι η φυσαρμόνικα
που έπαιζες
μα το μαχαίρι σου.


Μανόλης Αγγελάκης