«Μα όμως πρόσεξε να μην τσιμπηθείς κι από τ’ αγκάθια του να μη ματωθείς!».....

Σε μια δραματοποιημένη αφήγηση της ζωής του συνθέτη, παρακολουθούμε την πορεία του από το κοσμοπολίτικο περιβάλλον της Σμύρνης στα καμπαρέ του Βερολίνου και στο ανέβασμα της πρώτης αυτής οπερέτας του, με έντονα στοιχεία τζαζ: Ο δόκτωρ Μαίμπιους παρασκευάζει ένα μικρόβιο που κάνει τα ζευγάρια να ερωτεύονται ολοκληρωτικά κι απόλυτα, με δύναμη και πάθος, δίχως όρους και συμφέροντα… Έπειτα περνάμε στα μουσικά θέατρα της Αθήνας και στη «χρυσή δεκαετία» του 1930, για να καταλήξουμε στη μεταπολεμική νέα τάξη της αντιπαροχής....

Τρεις γυναίκες ακολουθούν το συνθέτη από την αρχή ως το τέλος του έργου: η Ζωή, η Μνήμη, η Ηδονή. Αλλάζουν πρόσωπα και ρόλους, μετασχηματίζονται σε ηρωίδες των έργων και των τραγουδιών: η Σοφία Βέμπο και η Δανάη στην «ώρα της ρομάντζας», ο Μαύρος Γάτος και η Μαρλένε Ντήτριχ στο καμπαρέ, η Λουλού και η Τερεζίνα, το Κατινάκι, που τραγουδά σμυρναίικα στις ταβέρνες και ονειρεύεται την όπερα, η Μούσα… Κερνάνε αψέντι και γλυκό σταφύλι. Χορεύουν βαλς εζιτασιόν και βαλς μιζέτ, ταγκό, σουίνγκ, τσάρλεστον, σάμπα, ρούμπα και μπολέρο. Το μπούστο τους μυρίζει τριαντάφυλλο: «Μα όμως πρόσεξε να μην τσιμπηθείς κι από τ’ αγκάθια του να μη ματωθείς!»..


Το μικρόβιο του έρωτα / Der Liebesbazillus

......

Ο Κώστας Γιαννίδης σύνθεσε την οπερέτα Το μικρόβιο του έρωτα (Der Liebesbazillus) το 1928, όταν βρισκόταν στο Βερολίνο. Την εποχή εκείνη είχε ολοκληρώσει τις σπουδές του πλάι στον Κουρτ Βάιλ, ενώ διατηρούσε στενή φιλία με τον Νίκο Σκαλκώτα. Τα ακούσματα της εποχής και η κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα του Βερολίνου επηρέασαν το συνθέτη ως προς τη μουσική του γλώσσα. Λίγο αργότερα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ξεκίνησε τη λαμπρή του σταδιοδρομία τόσο στο χώρο του μουσικού θεάτρου και του τραγουδιού (ως Κώστας Γιαννίδης), όσο και της λόγιας μουσικής (ως Γιάννης Κωνσταντινίδης).