Φθινοπωρινες θυμισες....

Tούτες τις πρώτες μέρες του φθινοπώρου από μικρό παιδί ένιωθα μια ζεστασιά μέσα μου. Ένιωθα ότι με αυτό το μάζεμα πια μέσα στο σπίτι, θα έρθουμε ο ένας πιο κοντά στον άλλον. Μου προκαλούσαν μια γλυκειά αγωνία, όλες αυτές οι προετοιμασίες εν όψει των σχολειών που άνοιγαν. Αλλά και στο σπίτι... μου άρεσαν όλες αυτές οι ετοιμασίες για τις βροχερές και κρύες μέρες που πλησίαζαν Πάντα η μητέρα μου από νωρίς φρόντιζε να είναι έτοιμες οι μπλε ποδιές μας. Με τα ολόλευκα καλοσιδερωμένα άσπρα γιακαδάκια τους. Αλλά και τα παπούτσια μας και οι κάλτσες μας. Ήταν δε η εποχή που έπρεπε να φροντίσουμε για τα παλτά μας. Τα κρύα και τα χιόνια ήταν πολύ πιο άγρια τότε. Για το σχολείο μας υπήρχε ένα μονοπάτι. Χωμάτινο, δίχως σκάλες.Επίσης πριν ακόμη ανοίξουν τα σχολεία, ετοιμάζαμε τα τετράδια μας, τα μολύβια μας, τις σβύστρες μας. Τη σχολική τσάντα, που μέσα της θα είχαμε όλα αυτά τα πολύτιμα εφόδια της γνώσης μας. Τα τετράδια τα ντύναμε με αυτοκόλλητο μπλε ή διάφανο κάλλυμα. Για να μην φθαρούν και να είναι όμορφα κατά τη διάρκεια όλης της σχολικής χρονιάς. Το ίδιο κάναμε και στα βιβλία μας, όταν μας τα έδιναν στο σχολείο. Και νιώθαμε ένα δέος, όταν ανοίγαμε το καινούργιο βιβλίο, και προσεκτικά με καθαρά και στρογγυλά γράμματα, βάζαμε το όνομα μας. Της μαθητρίας της 4ης Δημοτικού....Τα μολύβια... τι τρέλλα είχα με τα μολύβια! Πάντα φρόντιζα να έχουν μύτη μυτερή για να μπορώ να γράφω όσο το δυνατόν πιο όμορφα και στρογγυλά γράμματα. Ήταν τακτοποιημένα μέσα στην κασετίνα μου, μαζί με την σβύστρα, την ξύστρα και τους χάρακες. Θυμάμαι στο σχολείο είχαμε κάτι καρτέλες πιασμένες από έναν κρίκο. Εκεί σε κείνες τις καρτέλες μαθαίναμε το Αλφάβητο. Κάθε καρτέλα και ένα γράμμα. Και από κάτω από το γράμμα λέξεις που ξεκινούσαν με αυτό. Επίσης είχαμε και κάτι τετράδια τα οποία ήταν μισά με ρίγες και στο υπόλοιπο λευκό ζωγραφίζαμε. Εκεί σε κείνο το τετράδιο μου ζωγράφισε ο μπαμπάς έναν ψαρά - εμένα μου φάνηκε δύσκολος για να τον κάνω- και ο δάσκαλος μου κόντεψε να πάθει καρδιακό επεισόδιο. Ο μπαμπάς δεν φημίζεται για την καλιτεχνική του φλέβα...!

Είχαμε επίσης κι εκείνα τα τετράδια τα γεμάτα μικρά κουτάκια, για την αριθμητική. Που πάντα με παίδευαν, αφού προσπαθούσα να είναι τα νούμερα συμμετρικά μέσα τους.
Δεν ζητούσαμε τότε. Όμως η μαμά πάντα έκανε διάφορες λιχουδιές και ήταν όμορφα. Είπα λιχουδιές ε... Θυμήθηκα που έφερνε ο μπαμπάς κάτι μικρά χάρτινα πακετάκια. Μέσα είχαν σοκολάτες μικρές ΙΟΝ. Δεν υπήρχαν όλες αυτές οι τεράστιες σοκολάτες που βρίσκουμε παντού σήμερα. Τι χαρά κάναμε με εκείνες τις σοκολάτες! Και με τα μπισκοτολούκουμα...

Οι βροχές άρχιζαν και εκείνο που μου άρεσε πολύ, ακόμη και σήμερα το βρίσκω εκπληκτικό, ήταν το χαλί από τα φύλλα που στρωνόταν στη γη. Ένα χαλί με τόσο όμορφη φούγκα που θα ζήλευε και η πιο έμπειρη υφάντρα. Με περίτεχνους κόμπους και χιλιάδες χρώματα. Κίτρινα, καφετιά, κοκκινωπά και πορτοκαλιά... το χαλί αυτό ήταν ένα αριστούργημα φτιαγμένο από την φύση. Κι εμείς το χαιρόμασταν και το χαζεύαμε. Σαν κάτι πολύτιμο
Και φυσικά τα αδιαβρόχα... δεν μου πολυάρεσαν αλλά δεν μπορούσα να κάνω και τίποτα τότε. Μου άρεσε να με χτυπά η βροχή και να τη νιώθω στο πρόσωπο μου. Να γίνομαι παπί...Ήταν όμορφα χρόνια τότε. Σαν παιδιά δεν νιώθαμε καμμιά πίεση. Ρουφούσαμε ότι όμορφο υπήρχε στη ζωή μας σαν τις μέλισσες που ρουφούν το νέκταρ. Εκείνο που δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε τότε, ήταν το πόσο πολύτιμες θα ήταν όλες αυτές οι αναμνήσεις για την ζωή μας στο πέρασμα των χρόνων. Πόσο πολύ θα μας βοηθούσαν και θα μας ατσάλωναν. Γιατί δεν είναι απαραίτητο να ατσαλώνεις μόνο μέσα από άσχημες εμπειρίες και καταστάσεις...Κράτησα στη μνήμη μου όμορφες εικόνες από το παρελθόν. Εικόνες των φθινοπώρων μου. Που δεν θα σβήσουν όσα χρόνια και να περάσουν. Που θα με συντροφεύουν και θα είναι συνταξιδιώτες μου μέχρι να χαθώ κι εγώ. Ως το τέλος. Γιατί όλα κάποτε τελειώνουν. Ακόμη και αυτή η ζωή μας που τη ζούμε και την κοιτάζουμε ο καθένας με τα δικά του μάτια...Αλλά τουλάχιστον όσο υπάρχω θα προσπαθώ να ζω τις εποχές και να περνώ μέσα από αυτές, ήρεμα, γλυκά και τρυφερά. Όσο αυτό γίνεται. Θα προσπαθώ να μπορώ να χαίρομαι τις στιγμές, τα φθινοπωρινά χρώματα στην παλέτα της ζωής μου και ότι άλλο όμορφο υπάρχει. Γιατί υπάρχουν και άλλα... έξω από εμένα.Η ώρα πέρασε... έτσι είναι με τις αναμνήσεις! Χάνεσαι μέσα στον χρόνο... Ας κλείσω λοιπόν το κουτάκι τους, και ας ευχηθώ να είναι κι αυτό το φθινόπωρο όμορφο, όπως εκείνα των παιδικών μου χρόνων....