Ο Μπαλοτέλι αφιέρωσε τα τέρματα του στην θετή του μητέρα και τόνισε πως για εκείνον όταν την αγκάλιασε ήταν η καλύτερη στιγμή του αγώνα. «Είδαν τους μυς μου και ζήλεψαν», λέει για τον πανηγυρισμό του.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο Μάριο Μπαλοτέλι είχε δοθεί για υιοθεσία από τους Γκανέζους γονείς του στην ηλικία των 2 ετών, καθώς δεν μπορούσαν να τον θρέψουν. Την ανατροφή του ανέλαβε ένα ζευγάρι Ιταλών, Εβραϊκής καταγωγής, που του πρόσφερε όσα οι βιολογικοί του γονείς αδυνατούσαν.

Η θετή μητέρα του «Super Mario», ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα στη ζωή του όπως γίνεται κατανοητό, δεν είναι πια τόσο νέα, ωστόσο κατάφερε να ταξιδέψει και να τον δει από κοντά να «σκοτώνει» τα γερμανικά «πάντσερ»...

«Ήταν η καλύτερη βραδιά της ζωής μου, αλλά ελπίζω την Κυριακή (στον τελικό) να είναι ακόμη καλύτερη», ήταν το αρχικό σχόλιο του επιθετικού της Μάντσεστερ Σίτι που συμπλήρωσε:

«Στο τέλος του αγώνα πήγα στη μητέρα μου για να της αφιερώσω τα δύο γκολ. Αυτή ήταν η καλύτερη στιγμή του ματς. Περίμενα πολύ καιρό γι' αυτή τη στιγμή, διότι η μητέρα μου δεν είναι πια νέα για να κάνει τόσο μεγάλα ταξίδια. Ήθελα να την κάνω ευτυχισμένη. Στον τελικό στο Κίεβο θα είναι και ο πατέρας μου».

Σε ερώτηση για το τι μουσική άκουγε πριν το ματς απάντησε: «Ντρέικ, είναι άλλωστε φίλος μου...»

Για τον ημιτελικό με τη Γερμανία επεσήμανε: «Ασίστ σαν αυτή του πρώτου γκολ μόνο ο Κασάνο μπορεί να δώσει. Ήταν εξαιρετική και η πάσα του Μοντολίβο στο δεύτερο γκολ».

Τέλος, αναφερόμενος στον πανηγυρισμό του στο δεύτερο τέρμα του, σχολίασε: «Δεν νομίζω να τους έκανα να θυμώσουν. Τιμωρήθηκα με κίτρινη κάρτα. Είδαν όμως τους μυς μου και πρέπει να ζήλεψαν...».  

Γιατί?? Γιατί ετσι γουστάρω!!!!

ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ...

Σε θάλασσες... Σε ακτές... Σε πάρκα... και... ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ

 

 

 Ο γάμος του μικρού μου γιού φταίει για οτι αισθάνομαι.....!

Στις 12 του Μάη.... Βασούλα - Λευτέρη.... Αγάπες μου η ώρα η καλή!!!!!!!

Ας αρχίσουν οι χοροί......

Αγαπη, χαρα, καλη διαθεση...

Καλη Ανασταση!!!!!

...........................Μ. Παρασκευη

Σαν να μονολογώ, σωπαίνω.

Ίσως και να 'μαι σε κατάσταση βοτάνου ακόμη

φαρμακευτικού ή φιδιού μιας κρύας Παρασκευής
Ή μπορεί και ζώου από κείνα τα ιερά

με τ' αυτί το μεγάλο γεμάτο ήχους βαρείς
και θόρυβο μεταλλικό από θυμιατήρια.
Αντίς για όνειρο

Πένθιμος πράος ουρανός μες στο λιβάνι

αναθρώσκουν παλαιές Μητέρες ορθές σαν κηροπήγια

τυφεκιοφόροι νεοσύλλεκτοι σε ανάπαυση

μικρά σκάμματα ορθογώνια, ραντιστήρια, νάρκισσοι.

Σαν να 'μαι λέει, ο θάνατος ο ίδιος αλλ'

ακόμη νέος αγένειος που μόλις ξεκινά

κι ακούει πρώτη φορά μέσα στο θάμβος των κεριών

το «δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν».


        Οδυσσέας Ελύτης, «Ημερολόγιο Ενός Αθέατου Απριλίου»

ρτυηθξιψωβνη
δφγηξκδφγηξκ

σγτφηγγηξθηθηηηκ
ρδτφγθηθηξκξιξ
ρρδφυγηκιξιξξ

θυτδφερδφγηξκξηγφδψφδυγυ

φηυξγηθηικθξκιξικξλκλκιθγτβυθτρτυθυ

τργυηξοε345ρτ6υθιοσδφγηξκλξηερτφγυηθξκλόιθγθηξ

πολψηξξμηγδσδγφγηξλκξηχφψη

τφυγηξιοκλιθηυξοπο΄[οιθυφγτι7θετρυιξκο9
Ποσο ακομηδερτφγτηυθοπ[ίιυθοθθξ

Δημοσιευμα απο τον Ριζοσπαστη.

Ενα κείμενο που συμφωνώ απόλυτα μαζί του!

Ας μιλήσουμε για «πόλεμο»...

«Πόλεμο» κατά του κ. Παπαδήμου διαπίστωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Κάρολος Παπούλιας.
Ευκαιρία, λοιπόν, να μιλήσουμε - πραγματικά -

για τον - πραγματικό - πόλεμο:
*
Πόλεμος είναι

να δουλεύεις μια ζωή για ένα ξεροκόμματο και κάποια στιγμή να έρχεται αυτός που σου έταζε λαγούς με πετραχήλια και να σου κόβει το μισό από το ξεροκόμματο λέγοντάς σου ότι «συμπάσχει», αλλά πως πρέπει να τον συγχαρείς διότι επιτελεί «πατριωτικό» έργο...
*
Πόλεμος είναι

να έχεις πληρώσει μέχρι τελευταία πεντάρα τις ασφαλιστικές σου εισφορές και να έρχεται ο «σοσιαλιστής» να σου κόβει ακόμα κι αυτή την σύνταξη πείνας, να σου ξεφτιλίζει τα γεράματα και όταν διαμαρτύρεσαι να σου αντιγυρίζει - αυτός που καταχράστηκε τους κόπους σου - ότι «δεν υπάρχει σάλιο»...
*
Πόλεμος είναι

να βλέπεις τα παιδιά σου να ρημάζουν στην ανεργία...
*
Πόλεμος είναι

να σου λένε ότι απολύεσαι και αντί για απολυμένο να σε αποκαλούν «έφεδρο»...
*
Πόλεμος είναι

να στέλνεις τα παιδιά σου στο σχολείο, να το έχεις πληρώσει αυτό το «δημόσιο και δωρεάν» σχολείο εκατό φορές, κι αντί για βιβλία να τους μοιράζουν φωτοτυπίες...

*
Πόλεμος είναι

να σου κόβουν το μισθό και να σου αυξάνουν τα εισιτήρια στα λεωφορεία κατά 40%...
*
Πόλεμος είναι

να έχεις φτύσει το γάλα της μάνας σου για να βάλεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου και να έρχεται ο φορογδάρτης να σου επιβάλει μέσω της ΔΕΗ χαράτσι για ένα σπίτι που το πληρώνεις μια ζωή στην τράπεζα...

*
Πόλεμος είναι

να έρχεται ο ίδιος αυτός φορογδάρτης που σε άφησε χωρίς μισθό και χωρίς δουλειά και να σου προσθέτει - δίπλα στο χαράτσι της ΔΕΗ - την 11η μέσα σε δυο χρόνια αύξηση στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος...

*
Πόλεμος είναι

να κλείνει το ένα μικρομάγαζο μετά το άλλο, στην θέση τους να ανοίγουν ενεχυροδανειστήρια και ο «πατριώτης» που σε κυβερνά να βγάζει φιρμάνια για το πώς θα ζυγίζεις τη χρυσή σου βέρα ή το χρυσό σου δόντι πριν το παραδώσεις στον σαράφη για να εξασφαλίσεις ένα κομμάτι ψωμί...

*
Πόλεμος είναι

να λουφάζεις τυλιγμένος στις κουβέρτες μέσα στο σπίτι, να τρέμουν τα δόντια σου από το κρύο και να μην ανοίγεις το καλοριφέρ γιατί δεν έχεις να πληρώσεις για πετρέλαιο θέρμανσης...

*
Πόλεμος είναι

να σε κοροϊδεύουν κάθε μέρα ότι «δίνουν μάχη» για να μη σου κόψουν τον 13ο και 14ο μισθό όταν σου έχουν ήδη κόψει τον 8ο και τον 9ο μισθό και την ίδια ώρα σφυρίζουν στα αυτιά σου τα «πακέτα» των δισεκατομμυρίων υπέρ αναξιοπαθούντων τραπεζιτών...

*
Πόλεμος είναι

να βλέπεις μια δράκα ξιπασμένων φιλανθρώπων με καρφιτσωμένο στο πέτο το ταμπελάκι με τη φίρμα του μονοπωλίου που εκπροσωπούν, να φιγουράρουν στις ιλουστρασιόν λίστες του παγκόσμιου τζετ σετ, να μην χωρούν οι ελβετικές τράπεζες τις καταθέσεις τους, να έχουν ξεχειλίσει οι θάλασσες της υδρογείου από το (αφορολόγητο) εφοπλιστικό τους «δαιμόνιο», να μετακινούν στους λογαριασμούς τους δισεκατομμύρια μέσω των «οφ σορ» εταιρειών σαν να ήταν μαρουλόφυλλα, κι εσύ μαζί με τα δέκα εκατομμύρια των ομοίων σου να κατηγορείσαι ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»...

*
Πόλεμος είναι

να έχουν φτάσει τη βενζίνη στα 2 ευρώ το λίτρο, να σου έχουν ρίξει το μισθό στα 350 ευρώ το μήνα και να σου ζητούν από πάνω να πληρώσεις και φόρο...

*
Πόλεμος είναι

να έχουν γεμίσει οι δρόμοι της Αθήνας με άστεγους, να τρέχουν οι άνθρωποι για ένα πιάτο φαΐ στα συσσίτια (τα οποία ο κ. Παπαδήμος τα βάφτισε την Πρωτοχρονιά «γιορτή»!!), να μην υπάρχει φανάρι, πεζοδρόμιο, σοκάκι χωρίς επαίτη και ζητιάνο, γιατί οι Παπαδήμος, Βενιζέλος, Λοβέρδος, Σαμαράς, Καρατζαφέρης, Μπακογιάννη «κατευνάζουν τις αγορές»...

*
Πόλεμος είναι

να αρρωσταίνεις και να μην έχεις λεφτά για τα φάρμακα, να πηγαίνεις στο νοσοκομείο κι αντί για «δημόσια και δωρεάν» Υγεία που την έχεις πληρώσει εκατό φορές, να σου ζητάνε να φέρεις τις γάζες από το σπίτι και να περάσεις πρώτα από το ταμείο...

*

Πόλεμος είναι

τον πλούτο που εσύ δημιουργείς στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο μαγαζί, σε στεριά και θάλασσα, να τον έχουν σφετεριστεί οι κηφήνες της πλουτοκρατίας, να τον έχουν κάνει υπερκέρδη για τις τσέπες τους, ελλείμματα και χρέη για το δημόσιο ταμείο, όλα βγαλμένα με το δικό σου ιδρώτα, με το δικό σου κόπο, με τη δική σου δουλειά, και εσύ αυτή τη δουλειά να την «πληρώνεις» πλέον με επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα, αλυσοδεμένος στα κάτεργα της εργασιακής τρομοκρατίας, στα απαρτχάιντ των εκβιασμών και της εκ περιτροπής ανάσας...

*
Πόλεμος είναι

να σου ξεσκίζουν τη ζωή, να σου σκοτώνουν το σήμερα και το αύριο και να σου λένε κι από πάνω ότι είναι «σωτήρες», ότι παίρνουν δάνεια για να σου εξασφαλίζουν το μισθό και τη σύνταξη - αυτοί που σου κατάργησαν το μισθό και τη σύνταξη - όταν από το δικό σου μισθό κι από τη δική σου σύνταξη πληρώνονται τα δάνεια που διπλά και τρίδιπλα τα εισπράττουν οι κερδοσκόποι και οι τοκογλύφοι, με μια κουβέντα: Τα μονοπώλια
*
Αυτός είναι ο πόλεμος που μαίνεται τούτη την ώρα στην Ελλάδα, κύριε Κάρολε Παπούλια.

Είναι ένας πόλεμος μονόπλευρος. Μονομερής.

Ενας πόλεμος που τον έχει εξαπολύσει η τάξη των αστών ενάντια στην τάξη των προλετάριων.

Που τον έχει διεξαγάγει ενάντια στις μάζες των εργαζομένων και όλου του λαού η τάξη των κεφαλαιοκρατών.
Είναι ένας πόλεμος αδίστακτος και στυγνός.

Που - κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας - τον διευθύνει όλο το πολιτικό προσωπικό της πλουτοκρατίας, μηδενός εξαιρουμένου, με επικεφαλής την κυβέρνηση του μαύρου μετώπου υπό τον τραπεζίτη κ. Παπαδήμο.

                                                         Γραφει ο Νικος Μπογιοπουλος

Κι είναι αυτά τα κρύα βράδια.... Που ψάχνει το κορμί τη ζεστασιά και το μυαλό διέξοδο.

Είναι αυτός ο κόσμος που τσακίζει τους ανθρώπους, αφού τα γεγονότα παίρνουν τέτοια απελπιστική τροπή. Χρειάζεται κουράγιο και πίστη στον εαυτό σου να αντισταθείς στην αδικια....

Χιονιάς....

Ο γενάρης μας το χάρισε απλόχερα φέτος....
...Δεν μπορούμε να το χαρούμε....έγινε για λίγους κι αυτό...

Ούτε ενα, ούτε δύο, ούτε τρία....

Μην το παιδεύουμε 50+ τα πενήντα τα παραγράφουμε και βάζουμε ενα ερωτηματικό!!!

Η ζωή είναι ωραία επειδή μας πάει....π α ρ α π έ ρ α!

«Ασημένια» τα κορίτσια της εθνικής πόλο.

Η Εθνική ομάδα πόλο γυναικών διεκδικεί το ευρωπαϊκό στέμμα...Καλή επιτυχία στα κορίτσια μας!!!

            
ΛΙΓΟΥΣ μήνες μετά την κατάκτηση της κορυφής του κόσμου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σαγκάης τον περασμένο Ιούλιo, η Εθνική ομάδα πόλο των γυναικών ετοιμάζεται σήμερα να φορέσει και το στέμμα της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Τα κορίτσια του Γιώργου Μορφέση αντιμετωπίζουν την Ιταλία (17:00, ΕΤ1) στον τελικό του Ευρωπαϊκού που διεξάγεται στο Αϊντχόβεν της Ολλανδίας και φιλοδοξούν να κρεμάσουν στο στήθος τους ακόμα ένα χρυσό μετάλλιο σε κορυφαία διοργάνωση.

Ομορφάαααααααααααααντραμου δεν πειράζει......

Μια φορά και εναν καιρό.....

Ο Γιαννάκης, είχε ένα μοναδικό τρόπο να αντιμετωπίζει τα δύσκολα! Μπορούσε να εξαφανίζεται όποτε ήθελε, χάριν στο μαγικό του πάπλωμα!! Τσουπ κρυβόταν από κάτω και εξαφανιζόταν! Του το είχε δωρίσει η γιαγιά του, μόλις έκανε τα πρώτα του βήματα και πολύ το αγάπησε!!

Το κουβαλούσε πάντα μαζί του.

Στο σπίτι, στο σχολείο, στο παιχνίδι, στα αγγλικά, στο κολυμβητήριο...

Μόλις κάποιος από τους γονείς, τους καθηγητές, τους φίλους, τους προπονητές τον μάλωνε για κάποιο λόγο, κρυβόταν κάτω από το πάπλωμα και εξαφανιζόταν!!

Τα χρόνια περνούσαν και το πάπλωμα άρχισε να ξεθωριάζει. Του έφευγαν οι κλωστές αλλά και το χρώμα του, δεν ήταν πια το ίδιο. Ο Γιαννάκης ανησυχούσε ότι δεν θα έβρισκε ίδιο πάπλωμα όσο κι αν έψαχνε και ότι από δω και μπρος θα έπρεπε να μάθει να ζει ‘ορατός’.. Τώρα πια είχε τελειώσει το πανεπιστήμιο, το στρατό και είχε βρει δουλειά.....

Με μεγάλο πόνο, το πέταξε στα σκουπίδια, και έψαχνε να βρει ένα καινούριο!!!

Μέχρι που ένα βράδυ σε ένα ρεμπετάδικο, μια όμορφη κοπέλα, τον κοιτούσε έντονα και του τραγουδούσε: ‘το δικό μου πάπλωμα είναι για δυο άτομα’ και κατάλαβε ότι είναι η γυναίκα της ζωής του!!!!!