30/1/12

Ούτε ενα, ούτε δύο, ούτε τρία....


Μην το παιδεύουμε 50+ τα πενήντα τα παραγράφουμε και βάζουμε ενα ερωτηματικό!!!
Η ζωή είναι ωραία επειδή μας πάει....π α ρ α π έ ρ α!

28/1/12

Η Εθνική ομάδα πόλο γυναικών διεκδικεί το ευρωπαϊκό στέμμα...Καλή επιτυχία στα κορίτσια μας!!!

            
ΛΙΓΟΥΣ μήνες μετά την κατάκτηση της κορυφής του κόσμου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σαγκάης τον περασμένο Ιούλιo, η Εθνική ομάδα πόλο των γυναικών ετοιμάζεται σήμερα να φορέσει και το στέμμα της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Τα κορίτσια του Γιώργου Μορφέση αντιμετωπίζουν την Ιταλία (17:00, ΕΤ1) στον τελικό του Ευρωπαϊκού που διεξάγεται στο Αϊντχόβεν της Ολλανδίας και φιλοδοξούν να κρεμάσουν στο στήθος τους ακόμα ένα χρυσό μετάλλιο σε κορυφαία διοργάνωση.

23/12/11

Μια φορά και εναν καιρό.....




Ο Γιαννάκης, είχε ένα μοναδικό τρόπο να αντιμετωπίζει τα δύσκολα! Μπορούσε να εξαφανίζεται όποτε ήθελε, χάριν στο μαγικό του πάπλωμα!! Τσουπ κρυβόταν από κάτω και εξαφανιζόταν! Του το είχε δωρίσει η γιαγιά του, μόλις έκανε τα πρώτα του βήματα και πολύ το αγάπησε!!

Το κουβαλούσε πάντα μαζί του.

Στο σπίτι, στο σχολείο, στο παιχνίδι, στα αγγλικά, στο κολυμβητήριο...

Μόλις κάποιος από τους γονείς, τους καθηγητές, τους φίλους, τους προπονητές τον μάλωνε για κάποιο λόγο, κρυβόταν κάτω από το πάπλωμα και εξαφανιζόταν!!

Τα χρόνια περνούσαν και το πάπλωμα άρχισε να ξεθωριάζει. Του έφευγαν οι κλωστές αλλά και το χρώμα του, δεν ήταν πια το ίδιο. Ο Γιαννάκης ανησυχούσε ότι δεν θα έβρισκε ίδιο πάπλωμα όσο κι αν έψαχνε και ότι από δω και μπρος θα έπρεπε να μάθει να ζει ‘ορατός’.. Τώρα πια είχε τελειώσει το πανεπιστήμιο, το στρατό και είχε βρει δουλειά.....

Με μεγάλο πόνο, το πέταξε στα σκουπίδια, και έψαχνε να βρει ένα καινούριο!!!

Μέχρι που ένα βράδυ σε ένα ρεμπετάδικο, μια όμορφη κοπέλα, τον κοιτούσε έντονα και του τραγουδούσε: ‘το δικό μου πάπλωμα είναι για δυο άτομα’ και κατάλαβε ότι είναι η γυναίκα της ζωής του!!!!!



18/12/11

Αρωμα βανίλιας.....



Εγκλωβισμένη μέσα σε λέξεις και ανόητες παραγράφους, προσπαθώ να βρω μια έξοδο διαφυγής. Ψάχνω σα τρελη εξόδους ασφαλείας, μα νομίζω ότι δεν κάνω ότι περνά από το χέρι μου για να ξεφύγω. Κάτι με κρατά πίσω. Κάτι με γοητεύει μέσα σε αυτές τις χαζές λεξούλες. Υπάρχει κάτι εκεί;


«Έι, σας μιλάω!"

Κι όμως δείχνει σα να είναι ζωντανό. Η ευτυχία είναι περίεργο πράγμα. Όταν νομίζεις πως είναι δίπλα σου ξεχνιέσαι και πέφτεις με ταχύτητες του κόσμου στα σημεία. Όταν είναι δίπλα σου, συνήθως τη μπερδεύεις με δυστυχία. Φταίμε στα αλήθεια εμείς που μας έχουν διδάξει λάθος τα χρώματα;

Κι όμως ξέφυγα, προσπάθησα και είδα πράγματα αλλιώς. Τι με κρατά ακόμη; Η συνήθεια είναι δύναμη που νίκησα νωρίς και δε με πιάνει. Τι άλλο μυστικό είναι εκεί έξω αόρατο και περιμένει;

Ξαφνικά το σκηνικό αλλάζει, το πάτωμα γίνεται γυαλιστερό, μαύρες άσπρες τετράγωνες επιφάνειες, κόκκινες κουρτίνες και τι ψηλό που είναι το ταβάνι εδώ; Μου αρέσει όταν έχω χώρο να αναπνεύσω…

«Θέλεις να χορέψουμε;» με ρωτάει....

Όχι» είπα από μέσα μου, «αλλά δε βαριέσαι, αφού μπήκα στο χορό ( μα πως μπήκα; ) ας χορέψω».

«Ναι, γιατί όχι…», απαντώ τελικά.

Τα φώτα χαμηλώνουν, νοιώθω το σώμα του κοντά μου, είναι.... Μυρίζει όμορφα επίσης. Χμμ… Βανίλια.

Καθώς κινούμαστε ρυθμικά, το μαύρο-άσπρο πάτωμα φαίνεται ότι με συμπάθησε και μου δείχνει το δρόμο.

Μα που ήσουν σε όλη μου τη ζωή;» σκέφτηκα και αμέσως αναρωτήθηκα αν αυτός ο χορός είναι σημαντικός. Πάντα ήθελα κάποιον, κάτι, να μου δείχνει το δρόμο στους σημαντικούς χορούς της ζωής μου.
«Και πάντα είχες, πάντα θα έχεις.»
…....
Βαθιά αναπνοή και «τι στο… Γιατί δάκρυσα; Από τις τσίμπλες θα’ναι… Γαμώ, 08:06, ουουφφφ......

30/11/11

24ωρη Πανεργατική ΑΠΕΡΓΙΑ στη 1 Δεκέμβρη 2011



Πνίγομαι, ανταριάζομαι, ληστεύομαι.....
ΑΔΙΚΟΥΜΑΙ πληγώνομαι, νοιώθω σαν θεριό σε κλουβι!
Θα εναι όλοι  έτσι.... φαντάζομαι!
Μα τώρα νιώθω πως το παγωμένο δεν τ΄αντέχω στο
κορμί μου πιά!
Ερχεται Χειμώνας κυριολεκτικά και μεταφορικά....
 Και στο καλύβι μου μπήκαν ληστές, το κράτος!
Θέλω να φωνάξω ως τα πέρατα, ΒΟΗΘΕΙΑ
και μου φιμώσαν το στόμα, μου δέσαν τα χέρια,
 Μα έγινε βουνό ο θυμός  ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
  Μας κλαδεύετε σιγά σιγά, συστηματικά,
μέρα με τη μέρα μένουμε περισσότερο γυμνοί....
Γλύφετε τα ψίχουλα απ΄το πιάτο μας,
 μαύρα σκουλήκια.....
Σήμερα, είδα, πως μου κλέψατε το πορτοφόλι,
αύριο θα σερνόσαστε στα νεκροταφεία
που χτίσατε.... με τον ιδρώτα Μας!
Αδίστακτοι! Έπεσαν οι μάσκες, που φοράγατε
  Κλειδωμένα τα όνειρα στα σπιτικά,
   Πενθώ την απραξία μου,
μοιρολογώ την αδιαφορία μου για τα κοινά που
σφετεριστήκατε, σαν νάναι χωράφι σας!
θα πεθάνουμε όταν έρθει η ώρα μας....
ως τότε έχετε το νού σας!
ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ και το αίμα μας κυλάει ζεστό!

25/11/11

......Δύσκολοι καιροί!!!!



Πολλές φορές όταν αισθάνομαι ν’ αρχίσω να σκέφτομαι για το τι θα γράψω, συνήθως βρίσκομαι παγιδευμένη ανάμεσα σ’ ένα μάτσο από πιθανά θέματα. Να γράψω γι αυτό, να γράψω για κείνο, να γράψω για το άλλο, ανήμπορη για κάμποση ώρα ν’ αποφασίσω και να στρωθώ.(Βέβαια παιζουν ρόλο και οι προτεραιότητες που βάζω!!) Αν σταθώ όμως για μια στιγμή συγκεντρωμένη και με αφουγκραστώ προσεχτικά, κάποιες φορές καταφέρνω να εντοπίσω και ν’ ανασύρω απ’ το σωρό ένα αδύναμο, μα επίμονο σήμα, που μπορεί απλά να είναι ένα ασαφές συναίσθημα ή μια ασχημάτιστη και θολή ιδέα, όπως ένας αδιόρατος ας πούμε, πόνος που έρχεται και ξανάρχεται και που όμως δεν περνά.

Χωρίς ποτέ να γίνεται τυραννικός, η επίμονη παρουσία του μού υπενθυμίζει ότι δεν θα μπορέσω ποτέ ν’ απαλλαγώ απ’ αυτόν, παρά μόνο αν κάποια στιγμή καθίσω κι ασχοληθώ μαζί του, αν του δώσω επιτέλους σημασία, αν του δώσω τελικά διέξοδο και μορφή.

Οι δυσκολίες μερικές φορές κάνουν τους ανθρώπους να ανακαλύπτουν μια άγνωστη πλευρά τους. Μια εσωτερική δύναμη που δεν πίστευαν ποτέ ότι διαθέτουν. Τα προβλήματα και οι αντιξοότητες συχνά αποδεικνύονται ευλογία καθώς μπορεί να οδηγήσουν σε ένα βαθύτερο εσωτερικό ταξίδι με προορισμό την ολοκλήρωση, την ευτυχία και μια ζωή γεμάτη νόημα.

Σε αυτή την διαδρομή προς την αυτοβελτίωση καλό είναι μην προσμετράμε αυτά που έχουμε, αλλά αυτό που είμαστε. Και μαζί με αυτό της όμορφες σκέψεις για Ζ Ω Η....Του Noah Benshea!

1.Το να έχεις λίγα δεν σημαίνει ότι είσαι Λίγος. Έχω λίγα δεν σημαίνει ότι είμαι λίγος, και έχω πολλά δεν σημαίνει ότι είμαι σημαντικός. Μην συγχέεις το τι έχεις με το τι ΕΙΣΑΙ. Είναι δυο διαφορετικά πράγματα.

2.Μην φοβάσαι τους φόβους σου. Αύξησε την πίστη σου πως θα πετύχεις ό,τι ονειρεύεσαι και όχι τους φόβους σου ότι αυτά που θες δεν θα συμβούν ποτέ. Κουράγιο δεν σημαίνει απουσία του φόβου, είναι απλα ενας τρόπος αντιμετώπισής Του....

3.Αγκάλιασε το μέλλον. Αν χάνεις τον χρόνο σου κολλημένος στο παρελθόν, δεν μπορείς να ασχοληθείς με το μέλλον. Μην αφήνεις το χθες να καταστρέφει το σήμερα και το αύριο. Ότι έγινε, έγινε.

4.Μίλα στο παιδί μέσα σου. Φέρσου στον εαυτό σου όπως θα φερόσουν σε ένα παιδί. Μην είσαι σκληρός μαζί του.Η γλώσσα της Αγάπης φέρνει καλύτερα αποτελέσματα.

5. Κανε αυτο που ξέρεις καλύτερα κάθε φορά.
Αλλά μην ξεχνάς πως το να αποσύρεσαι όταν χρειάζεται δεν σημαίνει οτι τα παρατάς.

6. Αλλο ""Χάνω''' αλλο εχω χαθει.....Ακόμα κι αν νιώσεις πως οι δυσκολίες
ηταν μεγάλες και βγήκες χαμένος σε κάποια παιχνίδια της ζωής
δεν σημαίνει οτι εχεις χάσει το δρόμο σου.

Κι ειναι σκέψεις που θα έκανε κάθε απλός σκεπτόμενος ανθρωπος
ο οποιος θέλει να αντισταθεί στην καθημερινή Β Α Ρ Β Α Ρ Ο Τ Η Τ Α......

24/6/11

KETHEA PHKN 2011

1/5/11

ΤΟ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ



Σας οσμίζομαι γύρω μου
ζωγραφισμένες ικεσίες
στη σιωπή,
ψίθυροι απο γοερούς θρήνους,
στην πορεία των παλμών
όταν τρομάζει η καρδιά μου
απο τον θάνατο
μιας μικρής αλήθειας
που τόλμησε ν'ανθίσει
πρώιμο στάχυ
καρπός πικρός,
στην έρημο της μεσημβρινής ηρεμίας.
Νοιώθω το βάρος
της προσμονής σας
σαν την θύελλα των υπερήχων
στους κραδασμούς των ονείρων
σαν το χνώτο της γής
που παθιάζεται και βογγά
σαν θηλυκο παρθένο
που αποζητά
να γκαστρωθεί την αλήθεια
και τ'ονειρο
απο το σπέρμα του άνεμου
αλήτη γυρολόγου
πραματευτή
στα σοκάκια του κόσμου.
Σας κουβαλάω τις νύχτες
μέσα στο σακκούλι με τη μοναξιά
και οδοιπορούμε
πάνω στο υφάδι του αργαλειού
της μάνας μας
με οδηγό ενα μακρυνό χνώτο
μιάν οσμή απο νωπή λάσπη.
Σας κουβαλάω
μέσα στη φυλακή
των γεωμετρικών σχημάτων
και των αριθμών
της "σοφίας" μου
και εκλιπαρώ να λυτρωθώ
απο κείνο το καυτό μολύβι
που κρύψατε στην απαλάμη μου
σαν μικρό σβώλο απο κοκκινόχωμα
στις σπονδές των αγαπημένων.
Σαν κλάμα
ή σαν τρυφερό τέλος
ενός μίσχου
με στεγνό στόμα.
Και είναι τα μάτια σας
μικρές σταγόνες
μιάς αδιάκοπης σιγανής βροχής
πάνω στούς χλωμούς ίσκιους
της χθεσινής μέρας.
Ξέρω, πως πορευτήκατε το γολγοθά
με τα χοντρά βήματα
του χρέους
με την καρδιά σας
ερωτευμένο ανθό
στη δροσιά του Απρίλη.
Για το ψωμί της γής
για το ημέρωμα της ανάσας
στο απομεσήμερο της φάμπρικας
στον αδερφο εσπερινο
που αποχαιρετά μ'ενα φίλημα
την ελπίδα μας.
Πως φιλιόσατε με το θάνατο
και του χαρίσατε
τις μικρές χρωματιστες χάντρες
απο τις μνήμες της άνοιξης
απο τη γεύση του έρωτα
που δεν τελειώσατε
στη σιγανή τρυφερή κουβέντα
στο βιαστικο φίλημα της αγαπημένης
πίσω απο το φράχτη.
Πως του τάξατε
ενέχυρο τα φτερά σας
για να λευτερώσει τα στόματα
των μανάδων και των αδερφών
των πεινασμένων πουλιών
πάνω στην πορφυρή αγαλλίαση
του πατέρα ήλιου
πάνω στο βυζί
της Δήμητρας
με τα στάχια και το γλυκό αραποσίτι.
Αδερφοί μου,
που πορευτήκατε
και ζωγραφίσατε την καρδιά σας,
τα ονειρά σας
και ίσως
ενα μικρό ανθρώπινο παράπονο
στο τελευταίο αντίο
όταν ξεκολλούσατε το στόμα
απ'το κρασί και το νερό
στούς τένοντες των ποδιων
που αναριγούσαν,
στην επαφή
τελευταίο ασπασμό
θρήνο και δόξα
στην τρυφερή χλόη
με τα χαμομήλια και τ'αγριόκρινα
όταν κροτάλιζαν τα πολυβόλα
κραυγή και σαλπισμα
σαν την υπογραφή ενός θεού
στην ανάληψη ενός χρέους
στα ματωμένα θάμνα
της Καισαριανής.
Στην Κοκκινιά,
στη γερμένη μάνα
που στέγνωνε το θρήνο
με το πηλό
απο αίμα και ζεστό χώμα
απο τ'αχνάρια του μοναχογιού
πάνω στις πενθούσες πέτρες
του Δεκατρία,
κι έφκιανε μικρά πουλιά
να τα ζεστάνει στις 'απαλάμες της
και στην καρδιά της.
Σας κουβαλάω
ατελείωτες ώρες
και μέρες και χρόνους.
Σαν ψηλαφίζω
το παράπονο
μιας απολησμονημένης φωτογραφίας.
Οταν κλαίει
ενα μικρό ανθάκι απο γαζία
μέσα στον παρθένο κόρφο
της αγαπημένης
που ποτέ πια
δε θα μεστώσει
το γάλα το γλυκό
στούς τρυφερούς μαστούς
που μάλλιασαν και πέθαναν
να περιμένουν
το χνώτο το ζεστό
τα χέρια δρέπανα
του τρυγητή άντρα.
Αδερφοί μου,
που ζωγραφίζατε τον αυριανό ήλιο
με φτερούγες κατάλευκες
πάνω στην κόκκινη άμμο
με τις πικρές πέτρες
του Αη Στράτη.
Οσμίζομαι το βλέμμα σας
να περιμένει μιαν απόκριση
πίσω απο τους ασβεστωμένους τοίχους
με τις σφαλισμένες τρύπες
που 'χατε κρύψει το μήνυμα
την υπόσχεση και το χρέος
μ'ενα καυτό μυτερό μολύβι
κι ένα κομμάτι αίμα
περίσσεμα της καρδιάς.
Σας κουβαλάω μέσα μου
κι αφουγκράζομαι
τα νεύματα
που γράφετε στην καρδια μου
και κλαίω,
που δεν μπορώ
να σας αποκριθώ χωρίς ντροπή,
να σας ασπαστώ,
για να γλυκάνω την ερημιά σας
σ'αυτο που ξέρετε και σείς
και που, ίσως,
το μάθατε την ύστατη ώρα
όταν ταξίδευαν οι σφαίρες
για το τελευταίο έκπληκτο βλέμμα σας
στο κατώφλι του τέλους.
Και ξέρω πως πονάτε
και ξέρετε πως κλαίω
για τούτη τη λέξη,
που τη βάλαμε στα στόματα των παιδιών
και τη σηκώσαμε
στα κουρασμένα κεφαλομάντηλα
των μανάδων
για να κρυφτούμε απο σας
και την είπαμε "Ειρήνη''
Και ξέρω,
αδερφοί μου,
πως κάπου σ'εναν τοίχο
θα'χετε γράψει,
το ξέρω,
και κλαίω
σ'εναν τοίχο
που δεν καταφέραμε ν'ασβεστώσουμε
θα 'χετε γράψει
με τις καρδιές σας
και τις φτερούγες σας
με τους ανθούς που σας περίσεψαν
απ'τον κόκκινο Μάη,
το ξέρω, αδερφοί μου,
θα 'χετε γράψει
με το ξεχασμένο αίμα
της μικρής Μαργαρίτας
φοβέρα κι ανάθεμα
''Π Ρ Ο Δ Ο Τ Ε Σ"


                                 Μανόλης Αγγελάκης

Μ ά η ς....ο μ ο ρ φ ι ά....

22/4/11

4/4/11

Π Ρ Ο Σ Ο Χ Η !!!!

ΠΡΟΣΟΧΗ! ΝΕΟ ΕΙΔΟΣ ΦΟΛΑΣ! μοιάζει με χοντρό αλάτι και το βάζουν γύρω από παρτέρια,


 δέντρα και φυτά. Μόλις το εισπνεύσει ο σκύλος ο ΘΑΝΑΤΟΣ είναι ΑΚΑΡΙΑΙΟΣ. Στο Χαλάνδρι σημειώθηκαν ήδη 3 θάνατοι οικόσιτων ζώων. Ενημερώστε όσους έχουν ζώα!


21/3/11

Τα πουλιά πεθαίνουν όπως κι εμείς




Τι φταίει αδερφέ μου
και μίκρυνε η καρδιά μας τόσο
που δε χωράει
παρά ενα "πιστεύω"
και μιαν "άρνηση"
Τι φταίει
και δε μπορούμε να μετρήσουμε τη γής
με τις δρασκελιές μας
όπως τότε,
που σύνορα και συντεταγμένες
χωρούσανε στις απαλάμες μας
σαν δίναμε τα χέρια μετά τον πόλεμο
έξω απο το καλαμένιο κάστρο
στήν αυλή του Στάθη.
Όπως τότε που γελούσαμε
με την παρθενική σοφία της άγνοιας
σαν κυνηγούσαμε ενα μεγάλο πουλί
πετροβολώντας τη σκιά του στο χώμα.
Τώρα ξέρουμε
πως τα πουλιά πεθαίνουν οπως κι' εμείς.
Απο πείνα
ή απο θάρρος.
Τι φταίει που τώρα
ώριμα αγρίμια κυταζόμαστε
κι' ασύ κυττάζεις την καρδιά μου
κι' εγώ κυττώ τα χέρια σου....
Φοβάμαι πως ετούτο που σπιθίζει
στο φώς του φεγγαριού
δεν είναι η φυσαρμόνικα
που έπαιζες
μα το μαχαίρι σου.


Μανόλης Αγγελάκης

16/3/11

«Μα όμως πρόσεξε να μην τσιμπηθείς κι από τ’ αγκάθια του να μη ματωθείς!».....





Σε μια δραματοποιημένη αφήγηση της ζωής του συνθέτη, παρακολουθούμε την πορεία του από το κοσμοπολίτικο περιβάλλον της Σμύρνης στα καμπαρέ του Βερολίνου και στο ανέβασμα της πρώτης αυτής οπερέτας του, με έντονα στοιχεία τζαζ: Ο δόκτωρ Μαίμπιους παρασκευάζει ένα μικρόβιο που κάνει τα ζευγάρια να ερωτεύονται ολοκληρωτικά κι απόλυτα, με δύναμη και πάθος, δίχως όρους και συμφέροντα… Έπειτα περνάμε στα μουσικά θέατρα της Αθήνας και στη «χρυσή δεκαετία» του 1930, για να καταλήξουμε στη μεταπολεμική νέα τάξη της αντιπαροχής....






Τρεις γυναίκες ακολουθούν το συνθέτη από την αρχή ως το τέλος του έργου: η Ζωή, η Μνήμη, η Ηδονή. Αλλάζουν πρόσωπα και ρόλους, μετασχηματίζονται σε ηρωίδες των έργων και των τραγουδιών: η Σοφία Βέμπο και η Δανάη στην «ώρα της ρομάντζας», ο Μαύρος Γάτος και η Μαρλένε Ντήτριχ στο καμπαρέ, η Λουλού και η Τερεζίνα, το Κατινάκι, που τραγουδά σμυρναίικα στις ταβέρνες και ονειρεύεται την όπερα, η Μούσα… Κερνάνε αψέντι και γλυκό σταφύλι. Χορεύουν βαλς εζιτασιόν και βαλς μιζέτ, ταγκό, σουίνγκ, τσάρλεστον, σάμπα, ρούμπα και μπολέρο. Το μπούστο τους μυρίζει τριαντάφυλλο: «Μα όμως πρόσεξε να μην τσιμπηθείς κι από τ’ αγκάθια του να μη ματωθείς!»..


Το μικρόβιο του έρωτα / Der Liebesbazillus






......




Ο Κώστας Γιαννίδης σύνθεσε την οπερέτα Το μικρόβιο του έρωτα (Der Liebesbazillus) το 1928, όταν βρισκόταν στο Βερολίνο. Την εποχή εκείνη είχε ολοκληρώσει τις σπουδές του πλάι στον Κουρτ Βάιλ, ενώ διατηρούσε στενή φιλία με τον Νίκο Σκαλκώτα. Τα ακούσματα της εποχής και η κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα του Βερολίνου επηρέασαν το συνθέτη ως προς τη μουσική του γλώσσα. Λίγο αργότερα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ξεκίνησε τη λαμπρή του σταδιοδρομία τόσο στο χώρο του μουσικού θεάτρου και του τραγουδιού (ως Κώστας Γιαννίδης), όσο και της λόγιας μουσικής (ως Γιάννης Κωνσταντινίδης).






































 

13/3/11

"Εφυγε" Ο Μανόλης Ρασούλης...






«Ανένταχτος και ανεξάρτητος, βαθιά Έλληνας και διεθνής, ο Μανώλης Ρασούλης μέσα από τους στίχους, τα τραγούδια, τα κείμενα του αλλά και τη στάση ζωής του, υπήρξε μάχιμος και δημιουργικός σε μια εποχή κρίσημη πολιτικά κοινωνικά και αξιακά για τη χώρα μας. Ο λόγος του οξύς και ιδιαίτερος, υπήρξε ευδιάκριτος και απαραίτητος για τον ελληνικό λαό, κυρίως μέσα από τα τραγούδια του που αγαπήθηκαν όσο λίγων και θα συνεχίσουν να τραγουδιούνται στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες"


Κάποιος Έλλην ποιητής γράφει: "Πιότερο κι απ' τους ανθρώπους το τραγούδι τους αγάπησα". Εγώ να προσθέσω ότι πιότερο κι απ' το τραγούδι τους, τους ανθρώπους αγάπησα».




11/3/11

Το μυαλό μου στην Ιαπωνία...




Στέλνω με όλη μου την ψυχή, την αγάπη μου  στην Ιαπωνια γρήγορα να γειάνει τις πληγές της...

8/3/11


8/3/11

‎Η Γυναίκα που κρύβω μέσα μου γιορτάζει όταν την τιμούν καθημερινά και να την αντιμετωπίζουν σαν ισότιμη και οχι κατά περίσταση ή την εκάστοτε διάθεση τους! Γι αυτό κι εγώ απόψε μπορεί να βγω ή και να μείνω στο σπίτι ( ανάλογα με τη διάθεση μου) και να πιω ένα ποτήρι κρασί κόκκινο σαν το αίμα στην Υγεία και τη Ψυχική μας δύναμη ! Και των δυο μας! Οχι μονο τη δική μου αλλά και του Αντρα! Γιατί η αξία και η ομορφιά μας δεν έγκειται στη δυνατότητα ή μη του να κάνουμε οτι και οι άντρες… αλλά στη μοναδικότητα της φύσης μας με όλα της τα χαρακτηριστικά της γνωρίσματα!!!





Συγνώμην αν τα παραπάνω σας στενοχώρησαν ή έστω σας ενόχλησαν, όμως …. καλές είναι οι γιορτές και τα παραμύθια αλλά να λέμε που και που και καμιά πικρή αλήθεια!



Θέλω να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε κάποιες γυναίκες της δικής μου ζωής!!!!!





_Στη γυναίκα που μου χάρισε την ζωή...



_Στη Μάνα μου που μ'ανέστησε...και με δίδαξε οτι είναι υπέροχο να είσαι γυναίκα...



_Σε όλες τις γυναίκες-Μάνες...



_Στις λιγοστές αλλά ξεχωριστές φίλες μου που είναι πάντα δίπλα μου...



_Στις γυναίκες που ξέρουν να αγαπούν βαθειά, ακόμα και να παθιάζονται...



_Στις γυναίκες που χαμογελούν όταν είναι χαρούμενες, και δεν κρύβουν τα δάκρυα τους όταν πονάνε...



_Στις Μανάδες που γεννάνε και μεγαλώνουν αντρες.....